– T R I G G E R A L E R T –
Je hebt het ergens gelezen of je hebt het me zelf misschien al eens horen zeggen: JEP, ik heb een eetstoornis gehad. Mijn jongere was ik eigenlijk hét perfecte voorbeeld van iemand die uit balans was. Naast de gewoonlijke ‘puberperikelen’ worstelde ik met Binge Eating Disorder en een heel laag zelfbeeld.
In deze blog vertel ik je kort het verhaal ⏩
Het is allemaal heel onschuldig begonnen. Toen ik jong was hoorde ik van verschillende oudere personen dat ze op dieet waren of ze wouden een paar kilootjes minder wegen. In het begin van het middelbaar kwam ook mijn beste vriendin me vragen om samen met haar op dieet te gaan. Dit omdat haar mama het ook aan het doen was en zij wou haar wat steunen. Die dag ging ik naar huis en ik probeerde dit dus te doen, minder te eten… en het lukte mij nog voor geen halfuur 🍫. Ik kwam thuis en had een stressvolle dag gehad op school en ik had nood aan ontspanning. Voor mij hoorde daar eten bij. Ik at dus emotioneel en zo is dat altijd geweest, zelfs nu zal ik nog steeds soms emotioneel eten.
Maar dan kwam de puberteit en de vergelijking met anderen. Ik vergeleek mezelf con-ti-nu met andere mensen. Mijn lichaam veranderde want tja,… de puberteit (du-uh) en ik voelde me altijd minderwaardig. Ik probeerde dus opnieuw te diëten, zoals ik al altijd al gehoord had wat je moest doen als je je niet goed voelde bij je lichaam. Maar dit verhaaltje heb je net al gelezen. Dat diëten? Dat lukte niet want voor mij was eten emotioneel. Hoe minder ik probeerde te eten, hoe meer ik erbij zou eten tegen de avond. 🍫🍫🍫
Uiteindelijk, ten einde de puberteit, was ik oud genoeg om alleen op te blijven. Dan verergerde het pas echt. De oudjes gingen gaan slapen, niemand die mij nog zag en wat ik aan het doen was. Het was mijn persoonlijke tijd, mijn me-time. En wat deed ik? Eten. Doorheen de dag was ik “super gezond” (lees: geobsedeerd), mensen rondom me dachten dat ik een fit persoon was en ’s avonds, wanneer niemand me zag, begon ik eetbuien te krijgen. En dat is niet zomaar een volledige zak chips maar 1 eetbui bestond uit een zak chips, een brie, een volledige reep chocolade, popcorn en sommige dagen zou ik zelfs nog een volledig gerecht voorbereiden. Maar het moest natuurlijk allemaal stiekem gebeuren (bv. pasta afkoken maar dan moest ik dat heel stil doen zodat mama en papa niet wakker werden). Ik at al het voedsel op in één keer. Ik at het zelf zo snel op tijdens het bekijken van een film of serie dat ik niet meer door had dat ik het gegeten had. En dan moest ik het volgende hebben. Na een eetbui? Schaamte was mijn ergste vijand. Ik schaamde me zo, ZO hard en ik voelde me zo schuldig dat ik dacht: “OK, morgen sta ik op, morgen is het een nieuwe dag en ik ga het opnieuw goed aanpakken en ik ga terug opnieuw op dieet, maar nog een beetje strenger nu.” En zo was dat elke keer en elke keer at ik minder gedurende de dag en meer tijdens de eetbui.
Ik zat vast in een vicieuze cirkel. ⭕️
Heel deze periode durfde ik met niemand hierover te praten. 😔 Zelfs niet mijn liefke van toen of mijn beste vriendin, zus, mama of papa. Ik had te veel trots en ik dacht dat er eigenlijk niets mis was met mij, ik had gewoon geen zelfdiscipline. Ik was niet streng genoeg voor mezelf dacht ik. Wat was mijn manier om ermee om te gaan? Sporten. En echt extreem sporten (eigenlijk is dit ook een soort van compenseren, als je dit na elke maaltijd doet is er eerder sprake van Boulimia Nervosa). Als ik een slechte periode vol eetbuien had gehad, volgde een periode vol met intensief sporten. En ik zag eruit als een normaal persoon: tussen onder- en overgewicht in. Niemand merkte iets op. Ik was doodongelukkig en ik voelde me zo machteloos gewoon omdat ik niet wist wat er aan de hand was. Ik dacht dat ik geen zelfdiscipline had maar de realiteit is: ik was ziek. Eetstoornissen zijn namelijk de meest dodelijke mentale ziektes.
Na een tijdje, toen al in de hogeschool, heb ik al mijn moed verzameld. Ik kwam net terug van een stage in Zambia, en terwijl dat ik daar een zorgeloos leventje had geleid en ik eindelijk gelukkig was zonder de eetbuien, viel ik in België opeens terug in mijn oude patroon. Toen heb ik het mijn beste vriendin verteld. Ik kon niet meer. Zij is een maand lang een luisterend oor en mijn vertrouwenspersoon geweest en na die maand heeft ze gezegd dat ik dan toch echt hulp moet gaan zoeken. Op haar advies heb ik besloten om in therapie te gaan. Online therapie want in het echt, dat kon niet want mama en papa zouden erachter komen en ik was echt nog niet klaar om dat aan mijn ouders te vertellen.
Nu? Ben ik er vanaf! 🤗 Mijn eetstoornis is ongeveer 4-5 jaar geleden en nog maar 3 jaar geleden heb ik het aan mijn ouders verteld. Mijn ouders waren zo in shock en ze vonden het zo jammer dat ze me niet eerder hadden kunnen helpen. Maar ik kon het niet anders gedaan hebben met de informatie die ik toen had. Nu heb ik nog zeer zeldzaam een eetbui (1 keer om de 4-5 maand), maar mijn gevoel erbij is volledig veranderd.
Als het nog eens voorkomt dan is het voor mij een duidelijk teken dat er iets mis is in mijn levensstijl op dat moment. “🛎” Het belletje gaat af en wil zeggen dat ik te veel stress heb of te veel werkdruk of mezelf te veel aan het vergelijken ben met anderen en dus veel te weinig aan het genieten ben van het leven.
Klinkt het herkenbaar? Laat mijn verhaal alsjeblieft een les zijn. Ik had helemaal zo lang niet moeten rondlopen met een eetstoornis. Ik had veel sneller naar hulp moeten zoeken en dan had ik veel sneller geluk gevonden.
Nu heb ik eindelijk een gezonde relatie met mijn lichaam en voeding:
- mijn gewicht is niet meer allesbepalend over hoe ik me voel over mezelf. 🥰
- ik zorg goed voor mezelf en mijn lichaam door o.a. regelmatig, voldoende, volwaardig en lekker te eten. 🍎🥑🥬
- ik richt mijn energie op datgene wat ik werkelijk wil in mijn leven op het gebied van sociaal zijn, werken, studeren, reizen, etc. ⚖️
Als je het momenteel moeilijk hebt, hoe lastig het ook is om het te geloven, er komt een einde aan het hoofdstuk waar je nu in zit.
Aarzel zeker niet om me te sturen of onderaan een opmerking achter te laten indien je nog verdere vragen hebt.
Veel liefs,
Blondie
